Ik had zoveel plannen, even het huis afschilderen, het Chalet en de Caralet nog meer verfraaien, lekker in de tuin werken (veel te koud), kortom een hoop wat blijft liggen. Ja in de uurtjes dat ze slapen, want dat doen ze gelukkig nog steeds van 13.00 tot 15.00. Ik moet ze dan ook echt wakker maken en me niet laten verleiden door te denken “ach laat ze nog maar even liggen”, dan is het ‘savonds bal. Met geen stok naar bed te krijgen, nog één filmpje, nog één dansje, vooral Janna is een kei in het allerliefst kijken en de meest stoute dingen doen. Haar smekende blik doet de meest onverstoorbare ijsschots smelten, wat heel heerlijk toetje heeft dat kind.

Ze vragen een hoop begeleiding, ook al zijn ze heel zelfstandig. Willen samen spelen, samen kleuren, samen plakken, samen knippen, samen lezen, samen dansen, samen zich opmaken, ga zo maar door, vooral samen met mamma en gelukkig ook pappa. Als het droog is, weet ik niet hoe snel we naar buiten moeten gaan, lekker ravotten in de buitenlucht, spelen met de kippen en de, nota bene midden in de vorstperiode geboren, kuikentjes. Wat hebben we hier dan een ontzettende mazzel, stel je voor als je het op een bovenwoning moet doen. Op de dagen dat het regent, wil ik ook wel eens de televisie als redmiddel inzetten, eigenlijk vind ik het jammer, maar ach ze vinden het erg leuk en mamma heeft ook even een adempauze.

Die moeheid, daar heb ik me echt in vergist. Sinds een maand slapen ze ‘snachts door, eindelijk bijna 2,5 jaar oud en dan nu om 7.00-7.30 wakker. Ik geef ze dan een fles en een schone luier (ja die is weer helemaal terug) en mamma gaat nog even liggen, terwijl de schurken zich nog een uurtje vermaken in hun kamer. Daarna volgt eerst 10 minuten puin ruimen, alles is omgekeerd, de krijtjes, boekjes, duplo en de rest wat ze in hun handen krijgen, liggen door de hele kamer. In het speeluurtje klinken er regelmatig luide gillen, gehuil, troostende woorden en hard gelach, het wisselt zich in een hoog tempo af. Maar ze kunnen zichzelf vermaken, ook al gaat dat met vallen en opstaan. Als ze er echt niet meer uitkomen, lopen ze naar onze slaapkamer toe en vragen om hulp, ik ben trots op ze.

Want dat is en blijft, de verwondering om die fantastische kinderen, is dat echt uit mijn buik gekomen? Ze zijn zo verschrikkelijk leuk, ik kan zo ontzettend met ze lachen.
Soms als ik naar ze kijk, kan ik echt overvallen worden door zo’n geluksgevoel. Mina Marie die hele verhalen vertelt over “Kleine Witje”, fantastische avonturen beleeft het paardje samen met haar, de grootste wens is dan ook paardrijden, die vraag word me per dag zo’n tig keer gesteld. Janna Lotte is de grootse charmeur die er bestaat, heel voorzichtig legt ze haar handjes om mijn gezicht, trekt het met een ruk om en zegt met haar allerliefste glimlach “Janna mag echt wel nog een koekje, ja dat mag Janna echt hoor mamma”. Tja zie dat dan nog maar eens te weigeren.

Maar dus ook moe en ik merk dat mijn dagelijkse leven door mijn vingers glipt, ineens is er weer een week voorbij, ineens is de koelkast weer leeg en mag ik me opmaken voor mijn wekelijkse uitje van de berg af, boodschappen doen, jippie! Tijdens deze maanden mis ik mijn vriendinnen, mijn oude werk, mijn leventje voor ik moeder was. Gelukkig maar met vlagen en omdat alles zo snel gaat is het zo weer voorjaar en zomer, komen de gasten weer aan en daarmee ook de bedrijvigheid die ik zo heerlijk vind, de afwisseling door iedere week nieuwe gezichten. Voor nu gewoon even op de kiezen bijten, ook deze periode gaat voorbij, straks is hun speelhoek klaar en hebben we allemaal weer een beetje meer ruimte om te leven.

Eerst weer even naar Nederland, lekker naar Opa Peter en Oma Carla, dat gemis zal altijd blijven ondanks dat we elkaar veel spreken en ongeveer iedere drie maanden zien. We hebben heel bewust gekozen voor een leven in Frankrijk, ik zou ook echt niet terug willen, maar wat kan Nederland toch ver weg lijken. Nu de gezondheid van mijn moeder niet optimaal is en ik haar het liefst iedere dag even zou willen knuffelen, voel ik me mijlen ver weg verwijderd. Gelukkig heb ik het zo druk dat de drie maanden zo om zijn en we weer heerlijk kunnen genieten van alle aandacht!